Uraz stawu barkowo-obojczykowego

Uraz stawu barkowo-obojczykowego

Staw barkowo-obojczykowy (AC) jest utworzony przez wyrostek barkowy łopatki i obojczyk. Jest on spojony więzadłem. Zewnętrzny koniec obojczyka jest utrzymywany w jednej linii z wyrostkiem barkowym przez więzadła barkowo-obojczykowe i więzadła kruczo-obojczykowe. Staw barkowo-obojczykowy jest mocny, ale jego lokalizacja sprawia, że ​​jest podatny na urazy. Uraz więzadeł (zwany również separacją barku) może wystąpić w wyniku upadku, bezpośredniego uderzenia lub innego urazu. Uraz stawu barkowo-obojczykowego może być następujący:

Zwichnięcia stawu barkowo-obojczykowego – Wyróżnia się typ I, II, III, IV, V, VI, w zależności od rozległości urazu i liczby zaangażowanych więzadeł. Rodzaj urazu można zwykle określić na podstawie badania fizykalnego i prześwietlenia. Urazy typu I obejmują skręcenie lub częściowe zerwanie więzadeł barkowo-obojczykowych bez uszkodzenia więzadeł kruczo-obojczykowych. Powoduje to ból stawu i łagodny obrzęk. Te urazy goją się zwykle w ciągu kilku tygodni. Urazy typu II obejmują całkowite zerwanie więzadeł stawu barkowo-obojczykowego i skręcenie lub częściowe zerwanie więzadeł kruczo-obojczykowych. Powoduje to ból stawu, często ze znacznym obrzękiem. Urazy typu III obejmują całkowite zerwanie więzadeł stawu barkowo-obojczykowego i kruczo-obojczykowych. Staw wyglądanie prawidłowo, chociaż obrzęk może przesłonić uraz. Osoby z urazami typu III mają znaczną tkliwość więzadeł kruczo-obojczykowych, co pomaga odróżnić urazy typu III od typu II. Urazy typu III często goją się dłużej (od kilku tygodni do miesięcy). Urazy typu IV, V, VI są najpoważniejsze, a ich leczenie często wymaga operacji.

Inne przyczyny bólu barku – Zapalenie stawów barku jest częstą przyczyną bólu barku. Zapalenie stawów może wystąpić po separacji stawu barkowo-obojczykowego lub jako naturalna część procesu starzenia. Inne możliwe przyczyny bólu barku obejmują zapalenie ścięgien stożka rotatorów, zapalenie kaletki, zapalenie ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia, zapalenie torebki stawu barkowego.

Jak leczyć uraz stawu barkowo-obojczykowego?

Ulga w bólu – Lód może pomóc zmniejszyć ból spowodowany przez uraz stawu barkowo-obojczykowego, ponieważ staw znajduje się blisko skóry. W razie potrzeby, można zastosować leki przeciwbólowe dostępne bez recepty, takie jak paracetamol, ibuprofen lub naproksen. Zaleca się przyjmowanie nie więcej niż 3000 mg paracetamolu dziennie. Każdy, kto ma chorobę wątroby lub regularnie pije alkohol, powinien porozmawiać z lekarzem przed przyjęciem paracetamolu.

Typ 1

Urazy typu I najlepiej początkowo leczyć odpoczynkiem i okładami z lodu. W razie potrzeby lód można nakładać przez 15 minut co cztery do sześciu godzin. Reszta leczenia obejmuje unikanie sięgania ponad głową, sięgania w poprzek klatki piersiowej, unikanie podnoszenia, opierania się na łokciach i spania bezpośrednio na ramieniu. Specjalne ćwiczenia na zakres ruchu są zalecane, gdy ból na to pozwala.

Ćwiczenia zakresu ruchu – ćwiczenia zakresu ruchu są Sa one zalecane na początku okresu rekonwalescencji. Ćwiczenia te mają na celu pomóc w utrzymaniu ruchomości stawów oraz elastyczności mięśni i ścięgien barku. Ból nie powinien przekraczać łagodnego poziomu przy żadnym ćwiczeniu. Każdy, kto odczuwa ostry ból podczas rozciągania, powinien natychmiast przerwać ćwiczenia i skonsultować się z lekarzem.

Powrót do aktywności – Większość ludzi jest w stanie powrócić do pełnej aktywności od trzech dni do dwóch tygodni po urazie stawu barkowo-obojczykowego typu I. Sportowcy, którzy używają ruchów nad ręką (np. Ci, którzy grają w tenisa i w siatkówkę) mogą potrzebować dwóch do trzech tygodni, aby powrócić do pełnej aktywności. Całkowite wyleczenie może zająć od czterech do sześciu tygodni. Urazy typu I zwykle goją się dobrze, bez zwiększonego ryzyka ponownego urazu.

Typ II

Urazy typu II zwykle powodują większy ból i obrzęk niż urazy typu I. Leczenie początkowe może obejmować odpoczynek, okłady z lodu, leki przeciwbólowe oraz unieruchomienie barku w temblaku od trzech do siedmiu dni. Ćwiczenia zakresu ruchu i ćwiczenia rozciągające można rozpocząć, gdy ból nie jest nasilony.

Ćwiczenia wzmacniające – Ćwiczenia wzmacniające mięśnie są niezbędne, aby poprawić siłę mięśni ramion i zapobiegać dalszym kontuzjom. W miarę ustępowania bólu należy zwiększać stopień trudności ćwiczeń. Zwiększone nasilenie intensywności jest konieczne, aby poprawić siłę mięśni w stopniu, który zmniejsza ryzyko ponownego urazu. Podczas tych ćwiczeń oczekuje się łagodnego bólu, chociaż ból nie powinien trwać dłużej niż 24 godziny. Ostry lub silny ból podczas lub po ćwiczeniach może wskazywać na zaostrzenie podstawowego problemu. W takim przypadku, należy przerwać wykonywanie ćwiczeń na kilka dni. Po urazie AC typu II większość ludzi jest w stanie wrócić do pełnej aktywności po odzyskaniu pełnego zakresu ruchu i siły, zwykle po dwóch do czterech tygodni. Całkowite wyleczenie wymaga zwykle kilku tygodni więcej.

Typ III

Większość osób z urazami typu III można leczyć za pomocą leczenia niechirurgicznego, w tym odpoczynku, przykładania lodu, unieruchomienia i leków przeciwbólowych. Można zalecić usztywnienie na trzy do czterech tygodni, aby wspomóc gojenie i złagodzić ból. Leczenie przebiega według tego samego podstawowego protokołu dla urazu typu II, ale z wolniejszym postępem.  Ćwiczenia na zakres ruchu i ćwiczenia wzmacniające można rozpocząć, gdy tylko ból będzie na to pozwalał. Intensywność tych ćwiczeń należy zwiększać stopniowo, w zależności od bólu. Pacjenci po urazie typu III mogą powrócić do normalnych zajęć w okresie od sześciu do dwunastu tygodni po urazie, po odzyskaniu pełnego zakresu ruchu i siły.

Typ IV, V, VI

Typ IV, V i VI urazu jest najpoważniejszy. Osoby, które doznały tego typu kontuzji, powinny zgłosić się do lekarza specjalizującego się w leczeniu kości i stawów, czyli do ortopedy. Jeśli w wyniku urazu nerwy lub mięśnie ulegają kompresji, konieczne jest pilne leczenie, aby zmniejszyć ryzyko długotrwałych powikłań. Często zaleca się operację.

Sprawdź także informacje na temat bólu dłoni.